bu bir şiir değildir
evin harabesinden bir duvar kenarı ve bir kapı duruyor alanda
duvarın dışına hizalı bir kaç ağaç, duvarın iç kısmında bir enstalasyon
enstalasyon, bir direnme eylemi bir etkinlik
metruk odada zincirleri dışarı uzanan kompozisyon
ağaçta bir tablo asılı; Candido Portinari “migrantas”
ipi toprağa çivilenmiş bir uçurtma dalgalanmakta
uçurtmanın adı uğurlama
bir parça çalıyor
                 çalan parça John Cage 4′ 33″
performansıyla ölüm dansı sergileyen parlak kadın
bedenin şekle bürünüşü, tasarımı

bir heykel yüzü belirsiz ve yoğurma izleri
bir karyola ve karyolanın dayandığı tek duvar yıkıntısı
çarşafın üzerinde heyelan oluşturan toprak tortusu duruyordu
ruhsal bir bağlanmayla kozmik güven içinde
kas hastası bir kadın uzanıyor karyolasında harmanisiyle
                                                                                 içinde tutsak ölümle

aynıdan başkaya imkan tanıyan hayal gücü, sezgi nerede
gözleri ufka yerleşmiş, uyumsuzluğun kıyısı

dizelerin oluşturduğu patikalar boyunca mumlar diktim
siyaha boyayacağım eğreti şiirimi
avuçlarına ayak tabanına raptiyeler bantlı
                                                                  yayılmasın kökler

karyolanın dibinde kararmış bir bavul duruyor
anılar, eskimiş fotoğraflar
gölgesi dizelere düşen tasavvur
gösterilen ve görülmesi gereken, silinmenin izleri
felsefî gizlemle tomurcuklara çekildi kökleri
susuz yaprakları solgun dut yaprakları
bellek tazeleyen yaprak koleksiyonu
bavulda aldırışsızca kozasını örüyor olgun ipekböceği

nida an soluğu söze söz, geciken sabah evhamlı
tanığım yok mu

sümüklü böceğin aşındırdığı pakita bedeni
doğrulmaya çalışıyor yatağından güçsüz kadın oyulur avuçları
cesetleşen ayakları

sözcüklerde arıyorum şimdi umutsuzluğu
ölüm tarla kuşu gibi geziniyor
                     baharda cayır çiçeklerinin hoş kokularından ruha kavuşuyor ince teselli

Penelope’nin örgüsü gibi yeniden çabalarla doğruluyor kadın
bedeninde hissettiği güçsüzlük, zihninde varsaydığı nüans, çatlaklar
doğumu geri götürüp yeniden başlamak isteği

yaslanacağı duvarlar olmaksızın ayakta duran açık kapı
                                                                                              hemen dibindeki beşiğe açılmış

göğün maviliği akıyor,
varlığının ağırlığından kaçmayı deneyecek
etrafını fark ediyor; sanki mahkûmiyeti,
kesici kısmı yukarı gelecek şekilde toprağa dikilmiş bıçaklar
ismi, yakınlık uzaklık
bıçaklar diken çalılarıyla sarılı doğal engeller
                                                                  sivri uçları yanık naylonların eriyikleriyle bekliyor

uyumsuz tabir edeceğim ipince unutma çiçekleri serpiliyor
izlenimci tanıklıkta, geçiyor göçmenler
göçe zorlanmış bir anne ve üç çocuğu
elinde bir ayna yüzünde vahşiyâne bir öfke, kaygı ve yorgunluk
çocuklardan ikisi sırtına çarşafla bağlı eteğine tutunanı
düşünceli, elinde kökleri kurumakta olan bir fidan
kesilmesin dilleri anadilinde şarkı evin
defin, defnedilen buğday taneleri
direnişin simgesi yeni toprağında köklenme

terazinin bir kefesinde bir avuç toprak diğer kefesinde kan
yetinmek üzerinde düşünmenizi istiyorum

Antigone 21. yy’da kardeşini gömebiliyor mu
yası tutulmayan toplu mezarlar, sivil ölümler
ölümle kavranılan varoluş, deneyimleyecek olan

uyumsuzluk varoluşsal uyuşmazlık için ne diyeceğiz
düşünme imkânı olarak sanat
düşünmemek daha tehlikeliydi
ağızdan ağza tedirginlik iletişimsizlik, yabancılaşma

yaşama içre fısıltı, safdilce
“İnsan dediğin böyle mi yaşar?”