göğün henüz yerden ayrılmadığı zamanlarda; her şey bir ve sessizdi, ses ikiliğin acısıdır çünkü

sonra zaman filizledi tohumundan; zamana filizleyince gök fark etti kendini

kendinden olanı, kendinde olacağı, kendinde olmuşu

o an yüreğinin içinde bir kapı aralandı; ışık aktı sesine

güneşe baktı; hem sarı hem turuncu…

“bu renk senin olsun” dedi zamana

zaman ayçiçeğini kazıdı tenine

bu bir.

ay henüz doğuyordu; doğuyordu diyorum ama bir anneden değil, karanlığın gözlerinden

karanlıkta renk yoktu, renk ışığın sevincidir çünkü

sonra bir ışık döne döne karanlığın içine düştü; karanlık kendini gördü o anda

kendinde olanı, kendinde olacağı, kendinde olmuşu

şaşırıp kaldı; dudağından bir damla düştü gökte bir yere

ışık sığınıverdi içine bir taze hesap

karanlık ışığı uzattı hiçliğe

zaman hiçliğin içine saklanmıştı, uzanıp aldı.

kendi kendine ismini fısıldadı; “ay çiçeği”

bu iki

dünya yanıktı; kuyruklu yıldızlar ne kadar su taşısa da soğumuyordu içi. dünya kendine öyle yakındı. soğuk uzaklığın adıdır çünkü

sonra zaman mayalandı iç toprağından.  zaman mayalanınca dünya hayata kandı

kendinde olanı bildi, olacağı bildi, olmuşu bildi

o an yüreği havalandı, bir parça lav düştü dudağından. zaman kurtardı onu boşluktan. boşluk lavda kendini sevdi

“boşluk benim olsun” dedi zaman

lavı içti alevlere bakmadan

bu üç

insan henüz kalkmamıştı ayağa; her şey durgundu. yürümek ayrılığın acısıdır hep

zaman kukla yaptı; kolunu oynattı, bacağını oynattı, gözünü oynattı

insan kendini fark etti o zaman; kendinde olanı, olacağı, olmuşu…

o an içinden bir sözcük belirdi; ayçiçeği dedi buna… “ay çiçeği”

ismini kazıdı hemen oracıkta toprağa

büyü koydu yapraklarına

bu dört

tanrı henüz seslenmemişti yeryüzüne; her şey bulanık ve anlamsızdı. anlam aykırılığın nefesidir çünkü

sonra sorular türedi tanrının kaburgasından… sorular türeyince tanrı söz kapısın açıverdi

o an diller dolaştı bulutlarla kıtaları, o zaman diller taşındı rüzgarlarla toprağa

bir sözcük yere düşmedi; bir sözcük uçtukça uçtu, uçtukça kendini beğendi

zaman saklayıp sarmaladı sözcüğü; adını buldum dedi, adını…

sonra gün doğumunda seslendi; “ay çiçeği”

bu beş

toprak henüz kurumamıştı; toprak sudan ayrılmamıştı. eğim yoktu, eğilmek yoktu. akış eğimin açlığıdır çünkü

sonra bir kadın belirdi sisler içinde, bir kadın,  gözlerinin içinden seviyordu toprağı

toprak titredi o zaman,  kendini sevdi.  ne olduğunu sevdi, ne olacağını sevdi, ne olmuşluğunu

o an dağlar belirdi; dağlar toplayıp ışıktan yaşamı sularla salıverdi

aktıkça nehirler sevindi toprak, içinde renkler sarıldı birbirine, ikisi ayrılıp gün batımında birleşti.

zaman büyüyü fark etti,  çalmasın yıldızlar diye renkleri gizledi

o an ay doğmuştu, ay bakınca çiçek açtı

bu altı.

adam henüz yaşamın düğümlerini çözmemişti, her şey karmakarışıktı zaman düğümlenmişti. çözüm isteğin elleridir çünkü

sonra içinde bir istek belirdi; içindeki istek uzanıp ellerinden bir kadının alnına değdi. Ten çiçeğe döndü

kadın sevinci bildi o zaman. sevdiğini, sevileceğini, sevilmişliğini

zaman araya girdi; silip aldı teninden rengi kadının, dilinden sözü, gözlerinden ışığı

sonra götürüp tarlalara ekti

bu yedi