“Çocukluk” bnim şiirlerimde ziyadesiyle vardır, yani şiirim bir yerde bir “çocukluk” yapar, bir “kusur” işler. Kimbilir belki de şiiri de bir tür suçluluk duygusuyla yazıyorumdur, bir tür vicdan azabı da denilebilir buna. O pek masum bir çağ olarak yansıtılan, çoğumuzun da hoşlanarak yazdığı bu “masumiyet”in aslında o kadar da “suçsuzluk” taşımadığını geç de olsa itiraf etmek gerekiyor belki de. İnsan “çocukluk” ve “masumiyet”le özdeşleşen “suç”un hepsini şiir yoluyla itiraf etmeye kalksa, kalbi bence geçici bir süre değil, tümüyle durdurdu.