Şirin Devrim, yüzyılın ilk çeyreğinden günümüze uzanan anılarında, İstanbul’dan Berlin’e, Bağdat’tan New York’a, yaşadıklarını, tanığı olduğu olayları, aşklarını ve tiyatro yıllarını içtenlikle gözler önüne seriyor.

“Hayatıma yön veren tiyatro aşkı, Kız Koleji’nde okuduğum işte o dönemde başladı. Sahneye ilk kez on altı yaşındayken, Altemur Kılıç’ın Cumhuriyet Bayramı dolayısıyla yazdığı ‘İnsanlar Niçin Yaşarlar’ adlı oyunda çıktım. (…) İngiliz subaylarıyla flört eden şımarık bir paşa kızını oynuyordum. Oyunda kimler yoktu ki… Tunç Yalman başroldeydi; İstanbul’un eski belediye başkanlarından Ahmet İsvan (…), kardeşi Mehmet İsvan… (…) Bülent Ecevit, sahne gerisinden tok ve güzel sesiyle Mehmed Âkif’in ‘Çanakkale Şehitleri’ şiirini okuyordu. Sonra eşi olan Rahşan’la oyun sırasında tanışmışlardı. Rahşan dekorların yapımında yardımcı olmuştu. (…) Koleji bitirmeden Amerika’ya gittim ve 1945’in son dönemi için New York’taki ünlü Columbia Üniversitesi’nin karşısındaki kız koleji Barnard’a kabul edildim.”

“Kesin kararımı vermiştim; tiyatrocu olacaktım. Yale Üniversitesi’nin ünlü Tiyatro Bölümü’ne başvurdum. (…) Böylece Barnard’dan pılımı pırtımı toplayıp 1948 ocak başında New Haven’daki Yale Üniversitesi Tiyatro Bölümü’ne geçtim.”

“Muhsin Ertuğrul, benim Küçük Sahne’deki başarımı duymuş; Tunç Yalman’dan da Yale Üniversitesi’nde öğrenim yaptığımı ve oradaki çalışmalarımı öğrenmiş. (…) ‘Kızım, Şehir Tiyatrosu’nda çalışmak ister misin ?’ diye sordu. (…) ‘Tabiî Hocam, isterim’ dedim. ‘Öyleyse bu 1960 sezonu açılışında başlarsın. Peki hangi rolü oynamak istersin ?’ diye sordu. Biraz düşündükten sonra ‘Hırçın Kız’ı önerdim.
(…) ‘… üstelik oyunu da sen yöneteceksin’ dedi. Bu sözleri duyunca donakaldım.”