Percy Bysshe Shelley (4 Ağustos 1792 – 8 Haziran 1822) İngiliz Romantik döneminin belki de en çarpıcı şairlerinden biriydi. Yalnızca otuz sene süren yaşamı boyunca farklı yazım biçimleri ve çeşitli düşünceleri inceleyip harmanlayarak ürettiği edebi eserler ölümünden sonra ardından gelen düşünürleri ve sanatçıları derinden etkilemiştir. En ünlü felsefi denemelerinden biri olan Ateizm’in Gerekliliği metni, Oxford’dan atılmasına sebep olmuştur. Dünyayı, doğayı, insanı ve sanatı radikal ve idealist bir bakış açısıyla çözümlemiş, sosyalizm, vejeteryanlık ve ateizm gibi düşüncelerin savunusunu yapmıştır. Aynı zamanda kendisine ilham olan ilk nesil romantik şairleri de apolitik, hatta zaman zaman mevcut düzen yanlısı tavırları bağlamında hem denemelerinde hem de şiirlerinde çeşitli metaforlar ve biçim oyunlarıyla eleştirmiştir. Kendini içinde yaşadığı düzene karşı konumlandırarak hayatının sonuna kadar inançlarına göre doğru ve iyi bir toplum uğruna düşünsel savaşını vermeye devam etmiştir.

Shelley’nin kalemi nasıl tutkulu bir insan olduğunun kanıtıdır. Duyuları cezbeden dilbazlığı ve şaşırtıcı derecede üretken olan hayal gücü dalga dalga katlanarak okuyucuyu her bir taraftan kuşatıp ele geçirir. Gemi kazasında hayatını kaybeden Shelley’i çok seven Oscar Wilde, onun anısına yazdığı şiirde (bkz. The Grave of Shelley) Shelley’e yakışan mezarın yerinin dalgaların çarpıp durduğu bir kayalıkta olması gerektiğini ifade etmiştir. Doğanın bağrında, kıpır kıpır, her daim hareket halinde olmalıdır Shelley’nin anısı.

Sanılanın aksine 19. yüzyıl Romantizm akımı tek bir insan, grup ya da bölgeyi merkezine alan bir oluşum değildir. Bilim, akılcılık ve sistemi yücelten Aydınlanma düşüncesinin insan, doğa ve sanatı küçülten etkisine yönelik samimi bir karşı duruşun çeşitli dışavurumlarını içeren bir akımdır. Romantik Dönem müzisyenleri, şairleri, yazarları ve düşünürleri başta doğa ve insan olmak üzere, öznellik, ebediyet, hayal gücü, sanat ve şiir kavramlarını, zaman zaman neoklasik güzellik anlayışından beslenerek tekrar tanımlamaya yönelmişlerdir. Romantik dönemden sonra, hatta onu adeta yıkarak gün yüzüne gelen Joyce, Woolf ve Proust gibi modernist yazarların eserlerinde gördüğümüz sanatta öznel içtenliğin gerekliliği fikri ve metin yapısında bulunan zamansal dairesellik savunusu romantik dönemin estetik anlayışının bir devamıdır.